W okresie okołooperacyjnym u blisko 79% pacjentów operowanych w trybie hospitalizacji oraz 71% chorych operowanych w trybie ambulatoryjnym (tzw. chirurgia jednego dnia) notowano pooperacyjny ból o nasileniu umiarkowanym, silnym lub ekstremalnym. Ból pooperacyjny jest wywołany przez śródoperacyjne uszkodzenie tkanek/narządów, a jego nasilenie i zasięg są z reguły proporcjonalne do rozległości zabiegu operacyjnego.
Pojawia się wtedy, gdy przestaje działać śródoperacyjna analgezja, a jego źródłem są uszkodzone tkanki powierzchowne (skóra, tkanka podskórna, błony śluzowe), jak również struktury położone głębiej (mięśnie, powięzie, więzadła, okostna).
Ból pooperacyjny jest samoograniczający, największe nasilenie ma w 1. i 2. dobie pooperacyjnej, znacznie mniejsze w 3. i 4. dobie po zabiegu. W istotny sposób na stopień odczuwania bólu przez chorego wpływa zarówno lokalizacja zabiegu, jego rozległość, stopień uszkodzenia tkanek, kierunek cięcia skórnego, jak i stosowanie w okresie okołooperacyjnym określonych metod i technik analgezji.
Prawidłowe postępowanie przeciwbólowe w okresie okołooperacyjnym jest fundamentalnym prawem każdego pacjenta. Dlatego też przed operacją lekarz przeprowadza rozmowę z pacjentem. Omawia z chorym sposoby, przy pomocy których będzie mierzone nasilenie bólu. Ustala plan postępowania przeciwbólowego, które będzie u niego zastosowane. W kolejnych dobach po operacji modyfikowane jest postępowanie przeciwbólowe w oparciu o ocenę natężenia bólu jaki zgłasza pacjent.
Dowiedz się więcej o leku Dexak®